Yâr!

Cân Yâr.. Cânânım Yâr Aklımı başımdan alan, Gece gündüz adını dilimde tesbih eylediğim.. Vuslatı nefes olarak içime çekip hasret olarak geri verdiğim. Yollarına türküler yakıp karalar bağladığım.. İçimde olmaya meyilli depremlere kıyamayıp, artçı sarsıntılarla sallayanım.. Gönlümün batmayan afitabı. Yoluna gözyaşlarıyla arındırılmış Cân adadığım..

Söyle nedir aşkının bedeli?

Vuslat için geceleri beklemek mi?

Yoksa ondan gelecek bir güzel sözü özlemek mi? Kayboldum can ipimi verdiğim gözlerinde. Gülistanında güllerin yapraklarına vurdum kendimi. Halimi kim bilir, kim anlar beni? Yâr bir deva ver yaralarıma süreyim.

Ya da söyle kalbine hangi yoldan gideyim? Ne yana çevirsem yüzümü gördüğüm sen.. Hangi kitabı açsam her sayfasında yine sen… Aşk ‘tan yana edeb-i kelâm eden çok lâkin halimden hiç anlayanım yok. Ah beni can evimden vuranım.. Bir lahza görmek için köhne yaşanmışlıklardan vazgeçtiğim..

Canımın incisi..

Söyle nedir bedeli sana kavuşmanın? Gönlümün arzuladığı lakin arada mesafelerin olduğu Sevgili. Sana ne gözyaşlarım dokunsun ne de hüznüm..

Bilirsin ki ey sevgili gözyaşım da hüznüm de irademin dışında..

Kelimelerimin lâl çığlıkları gönül hücremde kor yığını..

Dön ey gönlü gülden daha naif takati kalmadı umut denen umutsuzluğun…

Sebepsiz, sebepler arasında say yapıyorum ki, adı üstünde hasret. Ah benim aklımla arama berig olanım.

Nedir bedeli sana deli çağlamanın?
Güzel yüzlüm.
İlkbahar gelmesin, Çiçekler açmasın..
Turnalar selam vermesin,
Bir bedel ödenmesin
Sen yine de gel!.